Marianne Weber wilde dat haar schoolvriendinnen net zoals zijzelf verslingerd raakten aan het levenslied. "Ik probeerde het ze bijna door hun strot te duwen", haalt de zangeres herinneringen op in 100% NL Magazine. Marianne Weber drong levenslied op aan vriendinnen
Dat deed Weber onder meer door teksten uit liedjes uit het genre als steunbetuigingen aan haar vriendinnen te overhandigen. "Ze vroegen me weleens of ik een gedichtje wilde schrijven voor hun vriendje die het net had uitgemaakt. Soms schreef ik dan teksten op van levensliedjes. Als ze dan zeiden dat ze het zo mooi vonden, zei ik: o ja? Dan zal ik maar verklappen dat dit een liedje is van die en die."
Tijdens sommige lessen bracht Weber haar klasgenootjes aan het huilen. "Ik leerde steeds meer Nederlandstalige nummers kennen die ik zonder erbij na te denken onder handwerkles zong. Zaten al die meisjes van een jaar of 10 snikkend om me heen boven hun brei- en borduurwerkjes, omdat ze het zo zielig vonden."
Hoewel de 57-jarige Weber altijd van het levenslied heeft gehouden, stond ze in haar jongere jaren ook open voor andere muziek. "Mijn neef was een fervent Led Zeppelin-fan. In het begin vond ik het niet om aan te horen, maar ik leerde het steeds meer waarderen naarmate ik er vaker naar luisterde."
Om er later bij te horen, hing Marianne willekeurige posters op in haar slaapkamer. "Er hingen posters bij mijn vriendinnen van mensen die ik absoluut niet kende en dat deed ik toen maar na. Om er toch een beetje bij te horen, plakte ik zomaar wat op mijn muur. Hing er ineens een poster van The Shoes op mijn kamer."